Życie właśnie pokazuje, że skuteczny polityk musi być po trosze artystą.
Dlaczego? Już tłumaczę.
Blisko czterdzieści lat przepracowałem na etacie naukowo dydaktycznym w jednej z renomowanych krakowskich uczelni i właśnie to doświadczenie pozwoliło mi zrozumieć, że do tego by mieć posłuch i szacunek młodych ludzi nie wystarczy sama wiedza, bo równie ważnym, jeśli nie ważniejszym są charyzma, przyjazny ludziom sposób bycia i osobowość, która pozytywnie wpływa na innych, poprawia im samopoczucie, poszerza wyobraźnię, a co najważniejsze budzi ochotę do życia i działania. Ale to jeszcze nie wystarczy, gdyż do pełnego sukcesu trzeba mieć jeszcze polot, wrodzony instynkt aktorski, odrobinę malarskiej fantazji i cały ocean dobroduszności.
Najlepszym przykładem niech będzie, że kluczowy przedmiot na moim wydziale wykładało dwóch profesorów. Obydwaj posiadali taką samą wiedzę, lecz tylko jeden z nich miał te cechy jakie wyżej wymieniłem. W efekcie na jego wykłady studenci walili drzwiami i oknami, zaś jego kolega wykładał przy pustej sali.
Dlatego zawsze mówiłem, że rasowy cicerone powinien być po trosze artystą i podobnie jak w sztuce, prócz wiedzy i pracowitości, musi mieć jeszcze talent, intuicję, wyobraźnię i odwagę.
I te właśnie cechy posiada Paweł Kukiz, który wbrew temu, co wieszczą przeróżni polityczni mądrale i pożal się Boże eksperci może się okazać politykiem po stokroć skuteczniejszym, niż się komukolwiek zdaje.
Bo lwia część naszych „polityków” to strusiowato nielotni chałturszczycy pozorujący działania, które z politycznym etosem nic wspólnego nie mają, gdyż cechuje je wyłącznie serwilizm, oportunizm, konformizm i egoistyczna dbałość o własny tyłek. I choć niektórzy z nich nawet posiadają sporą wiedzę politologiczną, to brakuje im owej artystycznej wyobraźni by pojąć, że ich działania są kompletnie bezużyteczne dla naszego kraju i de facto niewiele mają wspólnego z politycznym posłannictwem, jakim powinna być dbałość o interes obywateli.
A jeszcze do tego polityka polska jest przewlekle chora, gdyż politycy podzielili obywateli na dwa nienawidzące się wzajemnie obozy, a politykę sprowadzono de facto do klinczującej postęp nierokującej końca wojny między PIS-em i Platformą. A co najgorsze, ten stan trwał tak długo, iż ludzie pogodzili się z myślą, iż tak być musi i będzie wiecznie.
Aż tu niespodzianie na polskiej scenie politycznej pojawił się facet, który choć niedokształcony, niepoprawny politycznie i niepotrafiący kwieciście przemawiać przywrócił sporej części Polaków wiarę, że z tą polską paraniją można jednak skończyć.
Jakim cudem mu się to udało??? Dziwią się politycy od lewa, przez środek do prawa. Więc proszę pozwolić, że na to pytanie odpowiwm.
Bo ten facet jest Artystą i widzi to, czego inni nie widzą, czyli sprawy oczywiste, jak ta oczywista oczywistość, że bohaterowie układu PO – PIS są zmęczeni i w Polsce nadszedł czas na nową jakość polityczną. Że Polskę należy powierzyć w ręce nieskażonych komuszą mentalnością ludzi młodych, którzy sobie urządzą państwo po swojemu.
I ludzie mu uwierzyli, bo wyczuli, że jego pasja, świeżość, zapał i odwaga są autentyczne i facet nie popuści póki nie osiągnie wytyczonego celu.
I dlatego właśnie ten charyzmatyczny i przyjazny ludziom rockman o magnetycznej osobowości tak rozjuszył przemądrzałych bufonów stanowiących trzon naszych politycznych „elit”. Bo się skapowali, że Bóg obdarzył Kukiza tym, czego im poskąpił.
A życie właśnie pokazuje, że ci wszyscy zawistni gamonie, którzy Kukizowi brak politycznego doświadczenia zarzucają są zbyt tępi, by zrozumieć, że to jego największy walor, zaś ich „doświadczenie”, którym się tak chełpią to de facto patogenne obciążenie przeświadczeniem, że na polskiej scenie politycznej do usranej śmierci będą królowały PIS z Platformą. I z tego powodu właśnie ci wszyscy bojący się o własne tyłki zawistnicy jakby tylko mogli to by tego Kukiza, jak Juranda oślepili i język mu żywcem wyrwali.
A to dlatego, iż nienabzdyczony i wreszcie normalnie się zachowujący Kukiz ma te wszystkie walory, o których oni jedynie mogą pomarzyć. Bo Kukiz odnalazł kod porozumiewania się z elektoratem ludzi młodych i w sposób "rewolucyjny", albo lepiej "ewolucyjny" trafił w gusta pokolenia, które porozumiewa się w języku dla zgredów niezrozumiałym. Ten obdarowany iskrą Bożą wrażliwy Artysta wyczuł, iż ludzie chcą, żeby wreszcie było bezpretensjonalnie, krótko, zwięźle, na temat, dosadnie..., a przekaz był zgodny z formami komunikacji jakie oni preferują. A Kukiz wyraża swoje myśli i cele w takim właśnie opakowaniu. Nareszcie ktoś bez trucia, pouczania i moralizowania pokazuje, że politykę należy robić prosto, szybko, migawkowo i konkretnie, a jak trzeba to należy nie owijając w bawełnę z grubej rury przywalić.
No i rzecz najważniejsza. Kukiz lubi ludzi i ludzie to czują.
A pomysł z moderowaną przez Kukiza debatą Dudy z Komorowskim to polityczny majstersztyk, który ustawił do pionu największych politycznych tuzów. I to jest właśnie ta iskra Boża, jaką Pan bóg obdarowuje jedynie Artystów.
I na koniec chcę powiedzieć, że podobnie jak niegdyś sportowiec Małysz, tym razem polityczny artysta Kukiz złapał tak zwane „noszenie” i nie oglądając się na innych robi swoje, bo ma wizję Polski odnowionej, w którą rzeczywiście wierzy.
Więc przestrzegam, że ci, którzy dziś na niego plują i stają na głowie by go obśmiać i wyszydzić, mogą się jesienią bardzo tego wstydzić.
Krzysztof Pasierbiewicz (nauczyciel akademicki)
Post Scriptum
Jeden z komentatorów na Naszych Blogach Niezależnej.pl dodał do niniejszej notki komentarz, który chciałbym zacytować dosłownie, bo znakomicie dopełnia to, co chciałem powiedzieć, cytuję dosłownie:
"Paweł Kukiz nie może bezpośrednio wyjść i poprzeć Dudę, nie teraz, ale wykonał tyle ruchów i tyle mrugnięć okiem, że chyba trzeba być debilem lub idiotą żeby nie zrozumieć kogo on wskazuje w drugiej turze...", koniec cytatu.
