Jak Kamil Stoch siadał na belce startowej w tym swoim kasku ze znakiem polskiej lotniczej szachownicy przypomniałem sobie jak w dzieciństwie z wypiekami na policzkach czytałem pod kołdrą przy świetle latarki „Dywizjon 303” Arkadego Fiedlera.
Gorąco dziś było na skoczni w Soczi. Messerschmitty, Mustangi, Douglasy, Yokosuki, Spitfiry…
A nasz Kamil, jak tamci polscy lotnicy walczący nad Anglią, lotem koszącym zestrzelił wszystkich w iście kaskaderskim stylu.
I znów, jak wtedy w dzieciństwie, dostałem wypieków na twarzy, aż mnie córka zapytała, czy nie mam gorączki.
Aż się boję pomyśleć, co będzie, jak na rosyjskiej ziemi rozlegną się dźwięki naszego Mazurka.
Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)
Post Scriptum
Myślę, że nie na darmo Kamil chciał mieć właśnie taki kask.
W polskich lotnikach coś jest. Pamiętam, jak po śmierci Taty mama nigdy się nie śmiała. Aż powrócił z Anglii przyjaciel Ojca, pilot RAF'u. Opowiadał, jak walczyli przez dobrą godzinę. A widząc smutek Mamy, wyjął z płaszcza butelkę szkockiej whisky i zaczął wspominać, jak świętowali w koszarach po każdym szczęśliwym powrocie z lotu bojowego. Po kilku łyczkach złocistego trunku pan Działowski (do dziś zapamiętałem nazwisko) zaczął tańczyć na środku salonu podśpiewując sobie słynny przebój Akukaracza. Jak Fred Astaire stepował i odstawiał tak śmieszne figury, że rozbawił Mamę, a ja omal nie zrobiłem siusiu ze śmiechu.
To byli fantastyczni faceci, mieli wrodzony polot i jakiś magiczny urok. I nie dziwię się, że Angielki traciły dla nich głowy.
Z taką właśnie lekkością szybował nasz złoty Kamil po olimpijski medal dla Polski.
Post Post scriptum
Przed chwilą Kamil Stoch odebrał złoty medal olimpijski. Popatrzcie na załączone zdjęcie. Mówi wszystko.
