Znowu, po raz szósty z rzędu PIS przegrał wybory, więc najwyższy czas by się zastanowić, otwarcie i bez znieczulenia, dlaczego?
Ten tekst nie będzie łaskawy dla niektórych, powtarzam niektórych działaczy Prawa i Sprawiedliwości, lecz to, chcę powiedzieć wynika z bardzo mnie niepokojących obserwacji własnych. I żeby wszystko było jasne. Ja broń Boże nie zamierzam „kopać leżącego”, a wręcz przeciwnie jestem pełen troski o ludzi, którzy wciąż jeszcze mogą uratować Polskę przed konsekwencjami tego, co wyprawia Donald Tusk ze swoją drużyną.
Tym razem posłużę się zaskakującym porównaniem poczynań określonych gremiów Prawa i Sprawiedliwości do zjawisk opisanych w mechanice górotworu.
Otóż na pozór spokojny górotwór w rzeczywistości podlega powolnym ruchom, co prowadzi do powstawania w skałach różnego rodzaju naprężeń. Gdy ilość tych naprężeń przekroczy punkt krytyczny następują gwałtowne ruchy tego górotworu, co w skali mikro skutkuje stosunkowo niegroźnymi tąpnięciami, zaś w skali makro mniej lub bardziej brzemiennymi w skutki trzęsieniami ziemi. Żeby zapobiec tym niepożądanym ruchom tektonicznym, w górnictwie stosuje się różnego rodzaju techniki odprężania górotworu.
Jaki to ma związek z polityką? Już mówię.
Ten górotwór to elektorat Prawa i Sprawiedliwości. Powstające w nim naprężenia to wynikające z nastrojów napięcia społeczne. A gwałtowne ruchy tego górotworu to okresy wyborów samorządowych (tąpnięcia) i parlamentarnych (trzęsienia ziemi).
Natomiast, specjaliści od technik odprężania to niektórzy, powtarzam niektórzy działacze Prawa i Sprawiedliwości, dla których głównym celem jest łagodzenie napięć i utwierdzanie wyborców w nie zawsze zgodnym z prawdą przekonaniu, że wszystko działa jak należy i w nadchodzących wyborach trzeba ponownie zagłosować na nich. Dokładniej chodzi mi o działaczy partyjnych różnych szczebli siedzących całymi latami bezczynnie na ciepłych poselskich posadkach, jak ja to mówię w wyniku wieloletniego „zasiedzenia”.
Działacze ci uaktywniają się jedynie tuż przed wyborami, a ich lokalna polityka prowadzi do tego by partia te wybory przegrała na tyle bezboleśnie, by oni zachowali swoje stanowiska na kolejną kadencję. Czasem, celem upozorowania „reform”, robi się roszady między tymi działaczami, bacząc jednak pilnie by się do nowych władz lokalnych bądź do nowego Sejmu broń Boże nie załapali jacyś nowi ludzie, a szczególnie zdolniejsi i pracowitsi niż oni.
W okresach między wyborczych działacze ci nie robią nic, albo prawie, a zaraz po kolejnych wyborach zapadają w beztroski letarg, aż do następnego razu. Im na wygraniu wyborów bynajmniej nie zależy, bo zdobytej władzy trzeba bronić, a to już wymaga pracy i umiejętności, co jak doskonale wiedzą, nie jest ich najmocniejszą stroną. Oczywiście w Prawie i Sprawiedliwości jest multum bardzo wartościowych i nad wyraz pracowitych ludzi, ale oni sami nie uciągną, jeśli partia nie pozbędzie się działaczy hamulcowych.
By uniknąć niepożądanych tąpnięć, w górnictwie dokonuje się często odprężenia górotworu. Podobnie niektórzy, powtarzam niektórzy politycy PISu, stosują taktykę wentyla służącego do upuszczania w stosownych momentach rodzących się w ich wyborcach napięć wypływających z braku partyjnych dokonań.
Towarzyszą temu często określone działania osłonowe lokalnej prasy prawicowej, specyficzna strategia prawicowych zgromadzeń, oraz działalność różnego rodzaju lokalnych klubów dyskusyjnych, a tak naprawdę, towarzystw wzajemnego zachwytu nad samymi sobą.
Bo ktoś to musi wreszcie otwarcie powiedzieć, że prasę prawicową czyta, na zgromadzenia prawicowe chodzi i w klubach prawicowych dyskutuje między sobą garstka zawsze tych samych ludzi. Gorzej, nie robi się nic, albo prawie, by ten stan rzeczy zmienić.
W oczy rzuca się średnia wieku grubo po sześćdziesiątce i nie ma co owijać w bawełnę, że choć się tam mówi o prawdziwie wzniosłych i szlachetnych sprawach, de facto są to dyskusje przekonanych z przekonanymi, z których poza samozadowoleniem i wyrzuceniem z siebie nagromadzonych frustracji w zasadzie nic nie wynika dla rozwoju partii. Więcej, dyskusje te nie przebijają się do szerszego odbiorcy.
Nie znaczy to, że z tego typu działalności należy rezygnować. Absolutnie nie. Ale trzeba uruchomić ludzi od działań konkretnych, mam na myśli nowoczesny program. Pis musi się pozbyć piętna partii zasklepiałej. Bo tylko wtedy odzyska zdolność koalicyjną, a wtedy z pewnością się dogada z tymi z Solidarnej Polski. Bo mimo wszystko zakładam, że jedni i drudzy chcą dobrze dla Rzeczpospolitej, więc w sprawach ważnych dla kraju będą szli jednym frontem miast się wzajemnie zwalczać.
Kluby dyskusyjne PISu są wciąż zamknięte na Internet. Gorzej, nie robi się nic, żeby ten stan rzeczy zmienić, albo wręcz zabiega o to, by trwał nadal. Jakby się ktoś bał, że z Internetu ludzie się zbyt wiele dowiedzą. I nie trudno zauważyć, że niektórzy, powtarzam niektórzy zasiedziali działacze partyjni PIS, a także trzymający z nimi sztamę lokalni publicyści i eksperci naukowi okopali się na wygodnych pozycjach strzegąc ich pilnie przed wszelkimi „intruzami”, którzy by im mogli zagrozić. Dlaczego? Bo się obawiają, że utracą wyłączność na swoje racje.
Powiem jeszcze więcej. Prawicowi dziennikarze, publicyści i różnego sortu „prelegenci” stanowią od wielu lat niezmiennie ten sam zespół, który jak Częstochowy broni dostępu do swej działki. Szpilki się nie da wetknąć. A im kto zdolniejszy, im lepiej pisze, im więcej ma do powiedzenia i im bardziej ma otwartą głowę, tym mniejsze ma szanse by jego potencjał został doceniony. Niestety wygląda na to, że mamy tu do czynienia z taktyką cichej zmowy. Jeśli PIS chce być partią w pełni demokratyczną, to ten stan trzeba zmienić i lokalne struktury muszą się otworzyć na zaangażowanych, pracowitych ludzi z inwencją i pomysłami.
To prawda, że mamy bez wątpienia świetnych publicystów prawicowych. Ale od lat tych samych, którzy z kolei mają tych samych od lat odbiorców. A żeby prawica zaczęła wygrywać, trzeba to grono rozszerzyć, zwiększając tym samym elektorat. I to nieprawda, że nie ma chętnych. Są, tylko się w wielu przypadkach zamyka przed nimi drzwi, bądź świadomie zniechęca.
Trzeba dopuścić do głosu ludzi młodych, o zupełnie innym postrzeganiu rzeczywistości, bo nie obciążonym życiem w komunie. Niestety, w wielu przypadkach, ci starzy bronią się przed tym rękami i nogami. A bez ożywczego programu PIS nigdy nie wygra. Mamy więc do czynienia z błędnym kołem.
A żartów nie ma. Bo rządzące czerwono-różowe lewactwo to już zawodowcy, a z zawodowcem amator nie wygra. Dlatego trzeba zrobić w PISie „rewolucję” i oddzielić ziarno od plew. Trzeba jak najszybciej przewietrzyć pierzynę pod którą się zasiedzieli niektórzy, od lat ci sami bezproduktywni działacze partyjni. A jak nie pomoże, to trzeba będzie tę pierzynę wyrzucić na śmietnik.
Tę „rewolucję” musi przeprowadzić sam Prezes Jarosław Kaczyński, nawet jeśli, jak mówi pani profesor Jadwiga Staniszkis, „otoczony jest miernotami”. Musi zaryzykować. Jak? On już coś wymyśli. Bo jest nieprzeciętnie utalentowanym politykiem i wszyscy pamiętamy z jakich opresji wychodził.
I nie jest teraz ważne, czy zawinili ziobrzyści, czy kaczyści. Zawiniła bierność i niekompetencja niektórych, powtarzam niektórych działaczy partyjnych od lat bezproduktywnie zasiedziałych na wygodnych stołkach.
Konieczna jest więc gruntowna weryfikacja kadr Prawa i Sprawiedliwości. Jest na to trzy lata. Trzeba ratować PIS, bo jest Polsce potrzebny, ale w innej niż dotychczas formie.
Bo jak się tego nie zrobi w porę to górotwór, czytaj elektorat, tak tąpnie, że drzazgi polecą. A nawet, jeśli "hamulcowym" uda się te ruchy chwilowo odprężyć, pisowski „górotwór” będzie podlegał stopniowej erozji, zacznie się łuszczyć i rozpadać na coraz to drobniejsze frakcje, aż z tego co się wydawało twardą litą skałą zostanie jedynie kupka zwietrzeliny.
Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)
Patrz również:
