No i mamy nowy transfer. Posłanka Joanna Kluzik-Rostkowska przeszła na stronę Platformy. Właśnie oglądam w telewizji jak na konwencji PO w Gdańsku siedzi pomiędzy dwoma przeniewiercami Arłukowiczem i Sikorskim, przyjęta pod skrzydła Donalda Tuska i Sławomira Nowaka.
Ktoś może powiedzieć, no cóż, polityka nie uznaje sentymentów. Być może. Ale w tym przypadku mamy do czynienia z sytuacją szczególną.
Bo ja wciąż mam w oczach jak ta pani w trakcie kampanii prezydenckiej ze łzami w oczach mówiła o dotkniętym rodzinną tragedią Jarosławie Kaczyńskim, z osobistym zaangażowaniem, wzruszająco czule, jak o własnym ojcu. I ludzie jej zaufali.
Dzisiaj, bez cienia skrupułów ta sama kobieta, w tym samym, co wtedy czerwonym żakiecie, oddaje się partii, która Jarosława Kaczyńskiego opluwała i lżyła przy byle okazji, co z resztą nadal czyni, vide poseł Niesiołowski et consortes.
I jak o tym myślę, przypomina mi się przekupka, u której kupuję koperek, która mi kiedyś opowiedziała z przejęciem o swojej znajomej, która dla pieniędzy wyrzekła się ojca. Pamiętam, jak szukała właściwych słów by wyrazić, co myśli. Widziałem jak eliminuje kolejne przychodzące jej do głowy ciężkie słowa, aż wreszcie wyrzuciła z siebie: bo proszę pana nawet latawica ojca się nie wyrzeknie, a ta moja, jak mi się zdawało przyjaciółka, to proszę pana za przeproszeniem wstrętna baba.
A Platforma? Jak dworcowa dziwka odda się w bramie każdemu, kto się napatoczy. Byle więcej zarobić. By za chwilę zacząć się rozglądać za nowym klientem. To chyba jeszcze gorsze niż łowcy skór. Wyrzygać się można.
Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)
