Tak. Tak. Islam. Terroryzm. Dżihad… i tak dalej.
Wszystko to racja.
Ale jak patrzę na tych uchodźców, ludzi przecież, z przerażonymi dziećmi, przypomina mi się moje dzieciństwo, jak oficerowie Urzędu Bezpieczeństwa żydowskiego pochodzenia na moich oczach wyciągali Ojca z domu, a bezradna matka byle nas ratować gotowa była na wszystko.
Notkę opatrzyłem zdjęciem uchodźczego dziecka, bo w roku 1952, po śmierci Taty, też tak siedziałem czekając na Mamę!
Krzysztof Pasierbiewicz (em. nauczyciel akademicki)
Post Scriptum
Winien jestem jeszcze Państwu wyjaśnienie.
Otóż w latach pięćdziesiątych mieszkaliśmy w Krakowie przy ulicy Zamkowej 10, vis a via Wawelu. Ojca zamęczyła ubecja. Matka musiała pójść do pracy fizycznej uwłaczającej jej godności.
Na apelu szkolnym, które wtedy przed rozpoczęciem lekcji codziennie odbywały się na szkolnym podworcu, musieliśmy stojąc na baczność śpiewać hymn „Naprzód młodzieży świata” - vide: https://www.youtube.com/watch?v=42dfudwT0s0
Na jednym z takich apeli nasza wychowawczyni Gawiorowa, nigdy tego nazwiska nie zapomnę, wywołała mnie przed szereg, jako syna akowskiego wywrotowca. Niektórzy koledzy mnie wtenczas opluli. Jako siedmioletni chłopiec nie bardzo wiedziałem wtedy, o co chodzi. Więc uciekłem ze szkoły i czekałem na powrót mamy z pracy na krawężniku przy Moście Dębnickim. I do śmierci nie zapomnę, co wtedy czułem i jak płakała moja Mama. A ten z pozoru błahy incydent na całe moje życie rzutował.
Post Scriptum
Po analizie ponad setki komentarzy pragnę wyraźnie podkreślić, że przekazem notki nie jest ocena problemu zalewu Europy przez islamskich uchodźców, lecz cierpienie Bogu ducha winnych dzieci z powodu draństwa, bądź nieodpowiedzialności dorosłych.
